عجایب جالب زبان چینی

همیشه زبان آسیای شرقی برای مردم دیگر جهان دارای عجایب خاصی بوده‌است. از شکل و ظاهر کلمات تا تلفظ کردن آنها. در بین این زبان‌ها، در این مطلب می‌خواهیم راجع به عجایب جالب زبان چینی صحبت کنیم. تعداد حروف زبان چینی مقدارهای متفاوتی میباشد از 100هزار کاراکتر تا 7000 کاراکتر در کتاب‌های مختلف آمده‌است اما به طور کل برای دانستن زبان چینی و گرفتن مدرک نیاز هست تا 2600 کاراکتر آموخته شود که این تعداد برای دانستن 97.7% کلمات است. با ایلیا گشت همراه باشید تا دیگر عجایب جالب زبان چینی را بدانید.

آشنایی با زبان چینی

زبان کشور چین تحت عنوان ماندارین (خن یو، پوتانگ خوآ، گویو) شناخته می‌شود. بالغ بر ۱/۳ میلیارد نفر در دنیا به این زبان صحبت می کنند و این مقدار تکلم یک زبان بیش از هر زبان دیگری در تمام جهان است. ماندارین، زبان رسمی کشور چین و یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده سازمان ملل (UN) می‌باشد. ماندارین در چین به عنوان زبان اصلی و معیار توسط دولت، رسانه‌ها و سیستم آموزشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه براین، ماندارین تا میزان زیادی بر مبنای گویش شهر بیجینگ و برخی دیگر از گویش‌های منطقه شمالی چین استوار است. زبان ‌های دیگری نیز در چین تکلم می‌ شوند که مهم ترین آنها شامل: یو (کانتونی)، شیانگ، گن، هاکا، مین و وو می‌باشند. این زبان‌های چینی هر چند که در مقابل یکدیگر قابل درک نیستند اما در طبقه‌بندی گویش قرار می‌گیرند (اما بر این مبنا باید به عنوان یک زبان طبقه‌بندی شوند). البته این زبان‌ها به دلایل جامعه ‌شناختی و سیاسی در حوزه گویش قرار گرفته‌اند در حالی که این گویش‌ ها به لحاظ تفاوت‌ های ریز و درشت بسیاری که دارند چندان برای یکدیگر قابل فهم نیستند.

دو مساله جالب

یک مساله جالب این است که ماندارین و گویش‌های با عدم درک متقابل دارای یک سیستم نگارشی مشترک هستند که کاراکترهای چینی (نمادهای شناختی یا واژه‌ نگارها) در آنها دیده می‌شوند. سیستم نگارشی زبان‌های چینی دارای پس ‌زمینه فرهنگی مشترکی هستند که حکایت از این دارد که آنها گویش‌ های ماندارین، یعنی زبان رسمی هستند. همچنین کاراکترهای زبان چینی بر دو نوع مختلف سنتی و ساده‌سازی مشتمل هستند. کاراکترهای ساده ‌سازی شده (با خطوط کمتر و ساده‌ تر) در زبان سرزمین اصلی چین و سنگاپور مورد استفاده قرار می‌گیرند و کاراکتر‌های سنتی در استان تایوان، هنگ کنگ و ماکائو کاربرد دارند. یکی دیگر از مسائل جالب توجه این است که ماندارین (زبان رسمی چین) به خودی خود دارای انواع متفاوتی است. هر منطقه از چین سبک مخصوص خود را برای زبان ماندارین دارد. به بیان دیگر در سبک های زبان ماندارین تفاوت‌هایی از نظر تلفظ و دستور زبان وجود دارد اما زبان رسمی بر مبنای گویش بیجینگ استوار است.

پین این، شکل انگلیسی زبان چینی

به منظور اینکه زبان چینی برای دنیای غرب قابل درک ‌تر باشد، کشور چین سیستم زبانی «پین ‌این» را تعریف کرده و توسعه داده است. سیستم پین‌ این از الفبا و تلفط غربی برای نوشتن و تلفن کلمات چینی بهره می‌گیرد. خن یو، پوتانگ خوآ و گویو از نمونه‌های سیستم پین ‌این می‌باشند. همه آنها در کنار هم به معنای ماندارین هستند. پوتانگ ‌خوآ در سرزمین اصلی چین کاربرد دارد. گویو در استان تایوان و هنگ کنگ و خن یو نیز در سنگاپور و مالزی تکلم می‌شود.

نام‌های چینی (نام‌های محبوب چینی)

نام های چینی (زینگ مینگ در زبان چینی) در کشور چین و بین جامعه چینی سرتاسر دنیا مورد استفاده قرار می ‌گیرد. زینگ به معنام نام خانوادگی (نام فامیل) و مینگ به معنای اسم کوچک (نام شخص) می‌ باشد. در چین نام فامیل در ابتدا گذاشته می ‌شود و سپس نام کوچک بعد از آن قرار می‌ گیرد.

نام فامیل

نام فامیل معمولا شامل یک کارکاکتر (یا یک سیلاب) می ‌شود. اگر نام یک پسر و نفنگ و تبار او از خانواده زانگ باشد، چینی‌ها او را زانگ ونفنگ خطاب می‌کنند نه ونفنگ زانگ مگر در موارد استثنا که او در حال سفر به خارج از کشور باشد. زمانی که این پسر به سن بلوغ می‌رسد زانگ زیانشنگ نامیده می‌ شود (آقای زانگ در زبان انگلیسی).