آشنایی با دریاچه ناترون تانزانیا

دریاچه ناترون تانزانیا

تانزانیا کشوری آفریقایی است که در شرق این قاره قرار گرفته و بیشتر در بین گردشگران به عنوان یک مقصد مناسب برای تماشای حیات وحش به شمار می رود. جاذبه های بی نظیر طبیعی و سواحل بکر و در کنار بناهای تاریخی ارزشمند هر کدام گزینه هایی هستند که برای ماجراجویی می توانند بهترین باشند.  در شمال تانزانیا یکی از مخوف‌ترین نقاط دنیا قرار دارد که نه تنها زیبا و جذاب است علاوه بر آن نیز بسیار مخوف و ترسناک است و این دلیل محبوبیت آن در میان گردشگران است و آنجا جایی نیست جز دریاچه ناترون تانزانیا.

دریاچه‌ی نمک ناترون در شمال تانزانیا مکانی مرموز است که شاید به راحتی بتوان به آن لقب گورستان پرندگان را داد. در سفر به این دریاچه پرنده‌هایی را می‌بینید که بر اثر مواد مذاب درون آب دریاچه به مومیایی‌های شبیه سنگ تبدیل شده‌اند. مواد درون این دریاچه در واقع خاکستر آتش‌فشان است. سدیم کربنات موجود در آب ناترون از تپه‌های مجاورش وارد آب آن شده و رنگ قرمزی به آب دریاچه می‌بخشد.

آب دریاچه

می‌توان گفت مواد موجود در آب دریاچه همان موادی است که مصریان باستان برای ساخت مومیایی‌ها از آن بهره‌ می‌گرفتند. طبق گفته‌ی نیک برندت عکاسی که سوژه‌هایش را از پرندگان مومیای شده این دریاچه گرفته است آب ناترون به قدر وحشتناک است که می‌تواند فیلم دوربین را در عرض چند ثانیه نابود کند. او به‌گونه‌ای خاص تعدادی از پرندگان را دوباره به آب بازگردانند که انگار دوباره به زندگی برگشته‌اند.

تصور اغلب مردم از عکس‌های تیک برندت این است که این پرندگان بلافاصله بعد از ورود به آب تبدیل به سنگ شده‌اند. دریاچه ناترون تانزانیا یکی از آرام ترین دریاچه های آفریقا است. اما در کنار این سکوت، مقصد بسیار خوبی برای گرفتن عکس های عجیب و غریب و باور نکردنی ست. دریاچه ناترون یکی از دو دریاچه قلیایی در آن منطقه می باشد که در شرق آفریقا واقع شده است.

دریاچه باهی

دیگری، دریاچه باهی است. هر دو دریاچه هایی هستند که به هیچ رودخانه یا دریایی نمی ریزند. این دو دریاچه توسط چشمه های آب گرم و رودخانه های کوچک تغذیه می شوند. دمای این دریاچه های کم عمق در آب و هوای داغ این منطقه تا 41 درجه سانتیگراد نیز می رسد. آرامش دریاچه ناترون و همچنین جمعیت فلامینگوهای آن، توسط نیروگاه برق آبی، که قصد دارند در رودخانه اِواسو بسازند، تهدید می شود. ( این رودخانه منبع اصلی تغذیه دریاچه ناترون است).

از آنجایی که این دریاچه دورافتاده است و حتی تا سال 1954 توسط اروپایی ها کشف نشده بود، هیچ حفاظت و مراقبتی بر روی این دریاچه و جمعیت فلامینگوهای آن وجود ندارد. این دریاچه از خاکسترهای آتش فشانی پر شده است و مواد تشکیل دهنده آن همان موادی است که مصری ها برای مومیایی کردن از آن استفاده می کردند. این دریاچه دارای قلیایی بالایی است که pH  آن به 9 تا 10.5 میرسد.